Naukowcy z Instytutu Ushera na Uniwersytecie w Edynburgu chcieli wskazać geny, których ekspresja mogłaby wpływać na długość życia. W tym celu, badaniu poddano 500 000 osób oraz zebrano informacje na temat długości życia ich rodziców. Próba wskazania konkretnych genów odpowiedzialnych bezpośrednio za starzenie się organizmu zakończyła się niepowiedzeniem. Wszystkie geny wykazały za mały efekt działania. Regiony genomu zaangażowane w prawidłowe funkcjonowanie serca i mózgu wydają się mieć największy wpływ na długość życia.
Ponadto wykazano silny związek pomiędzy czynnikami środowiskowymi jak dieta, a długością życia. Przykładowo, geny HFE oraz APOE są genami zaangażowanymi w prawidłowy transport żelaza, pochodzącego z pożywienia. Zbyt duża podaż tego pierwiastka zwiększa ryzyko rozwoju chorób sercowo-naczyniowych, a tym samym może doprowadzić do skrócenia życia. Wpływ środowiskowy sprawia, że ocena długości życia na podstawie czynników genetycznych jest znacznie utrudniona.